Mijn jongste neefje vond de achtbanen elk jaar nog best heel spannend, maar wat wilde hij er graag in. En toch, als het puntje dan bij het paaltje kwam, was het té spannend en stapte hij niet in het karretje.
Maar dit jaar liep het anders… Na de lollige “Max en Morris” en spannende “Joris en de Draak” ging er een knop om. Je zag het letterlijk in zijn ogen gebeuren: “Ja, het is spannend. Maar het is leuk spannend!” “Ja, ik moet elke keer mezelf in het karretje zetten, maar ik ben zo blij als ik er eenmaal in zit”.
Met groots plezier, dikke verhalen en een glimlach van oor tot oor kwam hij de rest van de dag de één na de andere achtbaan uit.
|